David Nathan Huizinga: dagboek deel 3

vrijdag 9 april 1999	Mijn eerste 2 werkdagen zitten er weer op. Toen ik gisteren de deur uitging werd ik uitgezwaaid door vrouw en kind. Dat is toch wel een heel speciaal gevoel, het deed een beetje denken aan toen Fia bij me was komen wonen, en ik toen de eerste keer naar het werk ging en werd uitgezwaaid. Maar dit is nog veel mooier! Op het werk aangekomen lag er 6 weken post en email te wachten. Het is toch onbegrijpelijk dat de wereld doordraait alsof er niets is gebeurd, terwijl je net een beetje grip begint te krijgen op een wereld die uit slechts drie personen bestaat. We hadden het nachtrooster al snel zo ingericht dat ik 's nachts David zijn flesje gaf, en daarna mocht uitslapen, en dan deed Fia de eerste ochtendvoeding weer. Voorafgaand aan een werkdag leek dat niet slim, dus die nachten zouden we ruilen. Maar dat werkt helemaal niet: ik werd gewoon toch wakker en kwam dus als lijk op mijn werk. Ze zeggen dat het over gaat. Tja. De afgelopen nacht lukte dat toch al beter. Maar ik werd al niet meer uitgezwaaid, want Fia moest met david naar het Consultatiebureau, weegspreekuur. Als hij zo doorgaat met groeien moeten we hem maar Goliath gaan noemen, hoewel, met hem liep het slecht af. Omdat het werk toch wel veel vrije tijd kost zal dit dagboek nu wel snel een weekboek of een maandboek gaan worden.
10 - 16 april 1999	Het was een stabiele week, waarin eigenlijk niet veel is veranderd. Het ritme van voeden, medicijnen, krampen, en nachten gaat gewoon verder. Fia heeft haar studie weer opgepakt, en dat viel niet mee na die maanden van zwangerschapverlof. Vrijdag waren we weer voor controle naar de kinderchirurg van het AMC. Ze was tevreden over de stand van zaken, en moeten voorlopig maar zo doorgaan. Binnenkort krijgen we oproep voor de 24-uurs opname voor de zuurgraadmeting.
17 - 23 april 1999	Het hele weekend heb ik met verkoudheid en flinke koorst in bed doorgebracht. Zondagavond bleek dat David ook verkouden werd. Het is zo'n sneu gezicht, zo'n kleintje aan het niesen en proesten. Maandag was het eerste gesprek voor het erfelijkheidsonderzoek. Tot mijn grote verbazing vertelde de klinisch geneticus dat er géén genetische basis is voor de VACTERL-associatie. Na het bespreken van allerlei verschijnselen in de families, is er van david bloed afgenomen. Nu wordt eerst een chromosomen onderzoek uitgevoerd, dat duurt minimaal 4 maanden. Daaruit zou kunnen blijken dat er nog andere aandoeningen spelen die tot nu toe niet zijn opgemerkt. Bij sommige verschijnselen kan het onderzoek worden uitgebreid naar de ouders of verdere familie. Dinsdag kreeg David zijn eerste inenting, met -zoals voorspeld- koorts. En dat naast zijjn verkoudheid. Toen ik 's avonds uit mijn werk kwam lag hij daar zo zielig te pruttelen. Woensdag is Fia voor het eerst weer naar de VU geweest, en ze heeft afspraken gemaakt over het laatste tentamen dat ze dit jaar nog wil halen. David knapt langzamerhand weer op. Het was natuurlijk allemaal niet zo dramatisch, maar je wilt gewoon dat hij zich lekker voelt. En wij lopen steeds meer op ons tandvlees, slaaptekort, zorgen, ziekenhuisbezoeken, en proberen het normale leven weer op te pakken, maar dat valt niet mee.